Sedona - Mesa Verde - Durango - Moab

Olaa konijnen en ander gespuis,
Hier zijn we weer! Weer een aantal geweldige dagen verder, het wordt hier nog steeds leuker en leuker en het is moeilijk te geloven dat we over een week alweer naar huis gaan! Gelukkig hebben we dan prachtige herinneringen om op terug te kieken en natuurlijk deze verslagen om 1000x kwijlend terug te lezen.

Het vorige verslag is geëindigd na de eerste twee dagen in Sedona, we hadden toen nog één dag Sedona te gaan. De laatste dag Sedona zijn we lekker relax begonnen, een beetje wasjes draaien en ondertussen bij het zwembadje liggen. Tegen de middag zijn we naar de Rainbow Trout Farm gereden; een regenboog-forel-'boerderij' waar je vissen kunt vangen en die daarna, tegen betaling, op mag eten. Wij zijn inmiddels vis-fanaten en waren van plan om de teleurstellende vangst in Grand Teton hier dubbel en dwars goed te gaan maken. Dat is ook niet moeilijk want de vijver daar zit bomvol vissen; voor iedere vis die je vangt MOET je betalen. Je mag een vis ook niet terug gooien, eenmaal gevangen is kopen of je nou honger hebt of niet. Je snapt het al; de kans dat je hier niks vangt is niet aanwezig, want er moet geld verdiend worden. Succes gegarandeerd dus, zou je denken. Sander gooide weer enthousiast zijn hengel uit maar een half uurtje en een flinke regenbui later (de bikkel bleef gewoon staan, starend naar zijn dobber), nog geen vis gevangen. Wel hadden we inmiddels twee vissen gekregen van een lieve man die geen tijd had om de vissen te grillen (en misschien medelijden had met ons), dus op zich hadden we kunnen stoppen zonder te verhongeren. Maar een echte vis-fanaat geeft niet zo snel op! Dus, ik besloot om de hengel over te nemen. En wat denk je?! Binnen no time stond ik te krijsen als een klein kind: AAAAAAH IK HEB UM, IK HEB UM!!!! Volgens mij dacht iedereen dat er iets aan de hand was door dat gegil van mij. Nog nooit gevist, maar wel een regenboog-forelleke eruit gehengeld. Ik was best trots op mezelf en ik vond het een beetje zielig voor de vis :) Inmiddels hadden we dus drie prachtige forellen bij elkaar om lekker op te peuzelen. Wat salades en brood erbij en hophop, de bbq was een feit. We waren niet helemaal zeker of we de vis goed gegrilld hadden (zoiets moet je écht niet onderschatten hoor!), dus heel veel hapjes hebben we niet op, maar de hapjes die we aandurfden smaakten goed haha. Ons energie-level was door deze maaltijd weer helemaal op peil en we waren klaar voor een pittige wandeling. We zouden de Cathedral Rock gaan beklimmen, een enorme steen die schijnbaar ook nog spirituele krachten heeft! Het was een behoorlijk steile klim waarbij we veel hebben moeten klauteren, maar het uitzicht op de top was alle moeite helemaal waard. Wat een práchtig uitzicht! Op de terugweg werden we lastig gevallen door wat noodweer wat de afdaling een stuk avontuurlijker maakte dan we hadden verwacht. Het werd een soort van Slide Rock ervaring, alleen deden wij dit keer ons best om níet te glijden. Maar zoals je leest, we hebben het overleefd en de wandeling was geweldig!

De volgende dag stond de laatste echt lange rij-dag op het programma, naar Mesa Verde. In dat park kun je een heleboel cliff dwellings bekijken. Dat zijn resten van indianendorpen in een berg. Het leek mij super interessant. Dit park kun je het beste bekijken met een rangertour, want alleen dan mag je ook daadwerkelijk rondlopen in de pueblo's en krijg je uitleg over het hoe en wat. Omdat we laat aankwamen in het park, was de kans groot dat alle tours uitverkocht zouden zijn. Gelukkig konden we nog een plekje bemachtigen bij de allerlaatste tour om 18:00 uur. De tour was erg informatief en het was gaaf om zo dicht bij de cliff dwellings te kunnen zijn. Super bijzonder om te horen hoe indianen toentertijd (800 jaar geleden) leefden en dachten. Na de tour zijn we bij een best wel chique restaurant in het park gaan kanen als gekken, en het was lovely! Zo lekker heb ik de hele reis nog niet gegeten jumjum. Op de wandeling ernaartoe kregen we gezelschap van een hele familie hert-achtigen. Ik weet de exacte naam niet, maar ik moet van Sander zeggen dat het op een bruine zebra met hoorns leek. Dus dan weten jullie het wel ;) We verbleven die nacht in het park dus we konden het lekker rustig aan doen.

In tegenstelling tot de volgende morgen; we zouden namelijk met de beroemde stoomtrein van Durango naar Silverton gaan. We moesten redelijk vroeg bij het opstappunt zijn dus op tijd weer vertrekken in Mesa Verde. Gelukkig waren de mensen van onze B&B in Durango al zo vriendelijk geweest om onze kaartjes in het dorp op te halen en hoefden we alleen nog maar te wachten op het treintje. Enkele reis vanaf ons opstappunt; 2 uur. De trein rijdt ongeveer 80% van de reis door de bergen en enkele stukken zijn letterlijk langs een cliff af. Natuurlijk rijdt die trein supersloom maar wel best scary als je uit het wagonnetje hangt om een foto te maken en dan ziet dat je zo'n 40 meter naar beneden kunt kijken. Toch maakte die omgeving de reis ook heel speciaal; je kunt in dat gebied echt alleen met die trein komen. We kwamen door prachtige gebieden en het is een cool gevoel om in zo'n ouderwets treintje te zitten. Af en toe een keer een stoomfluitje, af en toe een keer stoppen om de kolen bij te vullen.. Schitterend. Silverton bleek ook echt een leuk plaatsje, vroeger woonden daar alleen mijnwerkers, nu is het één grote toeristentrekpleister. We hebben lekker geluncht met een pianospelende opa op de achtergrond en zijn daarna wat souvenirwinkels afgestruind. Niks boeiends gevonden voor het thuisfront helaas! Om 3 uur vertrok het treintje weer terug naar Durango, dus tegen de avond waren we weer safe and sound bij onze B&B. Een B&B waar we zó ontzettend vriendelijk ontvangen werden, dat ik er helemaal lyrisch van werd. Stel je voor: prachtige locatie, uit het centrum, aan de rivier, met overal zitjes, plaatsen voor kampvuurtjes, een jacuzzi in de tuin en suuuuuuper aardige mensen.. WOW. De eigenaresse leidde ons rond en vertelde ons dat haar man die avond voor lekkere toetjes zou zorgen, dat we zoveel wijn, bier, thee, popcorn etc. etc. mochten pakken als we wilden én ze had een coole hond bij zich. Deze plek kon al niet meer stuk bij ons. Die avond zijn we lekker wezen uiteten bij een restaurant aangeraden door de eigenaresse; bleek bij een kakkie-golfclub te zijn whahaha. We voelden ons er helemaal thuis AHUM (jammergenoeg onze polo's thuisgelaten), maar het voedsel was wel zeer goed te doen! Na het luxe diner @ the golfclub, genoten van het heerlijke toetje bij onze B&B en daarna nog tot in de late uurtjes bij het kampvuur gezeten met een wijntje en wat andere gasten. Je merkt wel dat de sfeer in zo'n B&B heel gemoedelijk is en je hebt echt met iedereen contact. Heel gezellig en we hebben weer volop zitten buurten.

Vandaag brak ons hart een beetje toen we de B&B moesten verlaten. In een korte tijd waren we helemaal fan en ik vond het serieus jammer dat we niet nog een nachtje konden blijven. Na een overheerlijk ontbijt zijn we rond een uur of 11 vertrokken richting Moab, een plek waar we drie dagen zullen verblijven. In de omgeving van Moab liggen twee natuurparken en er zijn een heleboel dingen te doen, waaronder paardrijden. Omdat we de vorige keer in Monument Valley zo genoten hebben van die perdjes, besloten we behoorlijk last-minute om nu weer te gaan paardrijden. Vanmiddag hebben we eerst lekker bij het zwembadje gelegen (het is hier 40 graden!!! Voor jullie is dat inmiddels frisjes begreep ik ;)). Effe lekker bijkomen, met zo'n weer kun je eigenlijk niks ondernemen. Tegen de avond zijn we naar de ranch gereden en werden we voorgesteld aan ons paard. Wat zeg ik; ik werd voorgesteld aan mijn paard, Gem genaamd. Sander kreeg, tot zijn grote verbazing en afschuw, een muilezel!!! We hadden van te voren al een raar dier zien staan, het lijkt behoorlijk op een paard maar het is het toch nét niet. Een beetje van: je wilt wel, maar je kan niet. Een paard heeft lange manen, dit dier had een hanekam. Of zoals Sander het tactvol zei: "Hij is kaal!!!" Zo'n dier dus. Hier noemen ze het een 'mule'. Ik moest natuurlijk keihard lachen want hoe groot is de kans dat je uitgerekend een muilezel krijgt?! Niet zo groot, gezien het feit dat er maar één muilezel op de Ranch te bekennen was. Toch zei de eigenaresse dat het een eer was, want die muilezel kon toevallig wel behoorlijk snel zijn. Uiteindelijk was het echt een cool beest, goed eigenwijs en koppig maar daar weet Pant wel raad mee ;) We waren met een groepje van 6 en hebben 2 uur lang door een praaaaachtige omgeving gegaloppeerd. Rode rotsen en gesteenten everywhere. In die omgeving zijn talloze western-films opgenomen en ik snap helemaal waarom. Ik voelde me Heidi in het wild en Pant voelde zich een muildier-temmer. Zijn beest stopte om de seconde om ff lekker te kanen terwijl de rest lekker verder liep, schitterend. Op het laatst gingen we wat harder, het echte werk waar wij daredevils voor gekomen waren (whahahahaha), en we hebben zelfs nog door de rivier gedraafd (witte schoenen zijn nu oranje). Al met al was het weer een enorm gave ervaring die we toch maar mooi bij onze herinneringen mogen voegen.

Nu zijn we behoorlijk bekaf want al dat op en neer gejump op een zadel, is toch best vermoeiend. Zeker als je geen idee hebt wat je aan het doen bent. Morgen weer vroeg dag, we hebben een ranger-wandeling in Arches National Park op de planning staan. Heel veel zin in, dus nu snel te bed! We hopen dat alles nog steeds on-ge-lo-fe-lijk goed met jullie gaat en dat jullie ons ook op de hoogte houden van jullie eigen avonturen. Tot later sgeetjes, tot het volgende avontuur!

Kuskuskus Pant + Naad