Salt Lake City - Las Vegas - Sedona

Howdy luitjes in Hollandia,

We hebben Vegas overleefd en zijn weer klaar voor een skon verhaaltje met avonturen. Hopelijk zijn jullie er ook weer klaar voor! Vandaag zitten we alweer op de helft, wat gaat de tijd snel..

Maar eerst Salt Lake City. De reis van Jackson naar Salt Lake City was weer een flinke; 5,5 uur rijden. Toch leek ie op de één of andere manier snel te gaan. We reden door kleine dorpjes en dat vinden we misschien nog wel leuker dan door de natuur (verwend he). Ik keek mijn ogen uit hoe de mensen hier leven, net als in de film! Iedereen heeft een houten veranda voor z'n huis (ja, soms zelfs met bankje of schommelstoel, denk aan Dawson's Creek aaaah), iedereen heeft een vrijstaand huis met enorme voortuin. Én er is geen enkel huis hetzelfde en rijtjeshuizen hebben we nog niet gezien. Schitterend om te zien voor een Amerika-verslaafde als ik. Verder reden we ook nog langs Bear Lake, een enorm helder blauw meer, waar we even gepicknickt hebben. In Salt Lake City hadden we het goedkoopste hotel van de hele reis geboekt, 50 euries voor één nachtje. Je zult begrijpen dat de verwachtingen daarom niet al te hoog waren. Des te groot was onze verrassing toen we zagen dat het hotel een zwembad(je) had, gratis ontbijt én een degelijke kamer! En nog een pré, we zaten op loopafstand van alle grote bezienswaardigheden in Salt Lake City. Ultra dus :) Na de lange reis zijn we eerst even af gaan koelen in het zwembad. Daarna zijn we de stad ingewandeld, want ik had natuurlijk weer een aantal bezienswaardigheden op de planning staan. Allereerst Temple Square, waar de Mormoonse kerk gevestigd is. Temple Square is eigenlijk een heel groot, prachtig verzorgd park met een aantal schitterende kerken en gebouwen. Salt Lake City staat ook bekend om het Mormoonse geloof en wij waren wel benieuwd naar het verschil met het katholieke geloof. Op een gegeven moment waren we in het gebouw waar het Mormoonse koor twee keer per jaar een enorm optreden geeft en we werden aangesproken door twee meisjes. Zij liepen daar rond, met Mormoonse bijbel en al, om mensen wat te vertellen over het gebouw en uiteindelijk natuurlijk ook over het geloof. Ze waren op een 'missie'; 18 maanden duurde de missie en het was hun taak om tijdens deze missie mensen te vertellen over het Mormoonse geloof. Ze waren helemaal niet opdringerig ofzo en al onze nieuwsgierige vragen werden beantwoord. Eén van de meisjes heeft ons zelfs laten horen hoe goed de akoestiek in het gebouw klonk. Kei interessant vond ik het! Uiteindelijk heb ik wel haar nummer gekregen voor het geval ik ook op een missie wil gaan, dat was misschien een beetje overbodig..;)
Na een mooie wandeling door Temple Square Park zijn we naar de Gateway Mall gelopen om wat te shoppen en te eten. Het verbaasde ons hoe mooi en verzorgd Salt Lake City is. Het voelt helemaal niet alsof je in een mega stad rondloopt. Wel was het bloody hot, dat beloofde wat voor Vegas...

De volgende dag op naar Vegas, de langste rij-dag van de hele vakantie. 6,5 uur rijden! Ik moet eerlijk zeggen dat ik me daar wel een beetje op verkeken heb tijdens de planning. Omdat ik medelijden had met Sander en hem ook een chillmomentje gunde (en omdat het natuurlijk heel stoer is om in een enorme bak te rijden) heb ik aangeboden om de helft van deze rit op me te nemen. En zo geschiedde het. Rond een uurke of 4 kwamen we oververhit en moe aan in het chaotische Vegas. We zouden dit keer in Ceasars Palace verblijven, één van de grootste hotels, midden op de strip. De vorige keer waren we helemaal blij met de valet parking maar dit keer bleek dat alleen voor 7star-members en andere rijkelui te zijn. Wij moesten dus helemaal doorrijden naar 'selfparking', en ja, dat viel effe tegen. Beetje verwend zijn we wel. De self-parking bleek helemaal aan de andere kant van het hotel uit te komen waardoor we dus met behoorlijk wat bagage (we bleven immers 3 dagen) in de extreme hitte de garage door konden strompelen. Aangekomen in het hotel bleek dat we ook nog eens heel het casino en hotel doormoesten met de koffers om in te checken. En er lag tapijt!!! Rollende koffers en tapijt gaan niet goed samen, zoals u weet. AAAAARGH. Het zat allemaal niet mee en we werden er best gefrustreerd van. Maar die frustratie verdween als sneeuw voor de zon toen we aankwamen in onze kamer. Of beter gezegd; suite. Volgens mij hadden we gewoon geluk want we hadden een goedkopere kamer in de Forum Tower geboekt maar kregen een kamer in een andere toren, de Palace tower. De naam zegt het al; het was een paleis. Het was een ontdekkingsreis op zich: 'oh hier zit nog een deur', 'oh hier zit weer een badkamer', 'waaaaah moet je dit uitzicht zien', 'aaaaah we hebben een vierpersoons-bubbelbad'.... Etc. etc. Te luxe voor woorden. Achter iedere deur kwam weer een deur tevoorschijn. Drie wc's, twee douches, een enorm bubbelbad en zwembadzicht, wat wil een mens nog meer? ;) Die avond hebben we een aantal hotels bekeken die we op onze eerste reis nog niet bekeken hadden maar op de één of andere manier lijkt alles hier op elkaar. Ieder hotel heeft wel een enorm winkelcentrum en een enorm casino. Daar draait het hier eigenlijk om. Verder heeft elk hotel een soort thema maar dat is meer voor de show. En zoals al eerder gezegd; alles is zooooo ontzettend groot hier. Binnen is het ijskoud (airco), buiten is het bloedheet (een hetelucht oven is er niks bij), en dan denk je dat je bijna bij je hotel bent.. PFFF. Blijkt het nog minimaal een kwartier lopen te zijn! We hebben dus niet al teveel meer gelopen (ondertussen even gewisseld van schoenen, want met hakken zie je er wel Vegas-achtig uit, maar houd je het niet lang vol) en we zijn na het eten gaan gokken als een gek in ons eigen hotel. Het rad was onze favoriet en we hebben die avond maar liefst 20 dollar winst gemaakt. HOPPAKEE.

De volgende dag hebben we eerst uitgebreid ontbeten bij de Cheesecake Factory, onze nieuwe favoriete eetgelegenheid in Amerika. Opvallend feit en verschil met Nederland; we hebben hier in 13 dagen toch flink wat geluncht en gedineerd maar we hebben nog nooit om de rekening hoeven te vragen. Wij vinden het zelf ideaal. Het gaat hier als volgt; je krijgt het voedsel dat je besteld hebt. Tijdens het opeten daarvan komt een serveerster vragen: 'Is everything okay here?' Je zegt: 'Yeahhh jummie!'' (of iets in die trant) of je zegt: 'I would to have some extra sauce" (als je droog vlees hebt). Daarmee weten zij of je nog iets nodig hebt. Als je uitgegeten bent komen ze zonder te vragen de rekening brengen, waar je altijd een beetje van schrikt omdat er op de menu kaart geen belasting bijgeteld is en bij de rekening wel. Tot zover het lesje: betalen in een restaurant. Na het goddelijke en veel te zware ontbijt (2 pannekoeken en twee eieren en bacon voor 1 persoon?!?!) hebben we aan het zwembad gelegen waar het eigenlijk te heet was om vol te houden. Tegen de avond zijn we naar de Outlets gereden om flink wat all stars in te slaan, Vegas mag dan wel duur zijn maar onze favo schoenen zijn hier de helft van wat ze in NL zijn! Wij Nederlanders hebben dus goed gehamsterd (vier paar om precies te zijn hihi). Na het shoppen zijn we naar downtown Las Vegas gereden. Daar zijn we de vorige keer helemaal niet geweest en dat scheen best cool te zijn. Het is meer het oude gedeelte van Vegas waar het allemaal begonnen is. De hotels en casino's zijn daar ook veel 'fouter', met een heleboel flikkerende lampjes, kleuren en andere poespas. Hoe drukker, hoe beter. De hotels liggen aan Freemont Street, de hoofdstraat daar, en die straat is helemaal overkapt. 's Avonds speelt er zich op het plafond, om het half uur, een hele lichtshow af. Wij hebben genoten van een 10 minuten durende show met Queen muziek en allerlei beelden en kleuren. Was zeker vet om een keer mee te maken. Ook hebben we nog Sanders favoriete spel gedaan in een zeer fout casino, namelijk de paardenrace. Wat wassie blij en wat hebben we veel kwartjes verspeeld haha. Downtown was leuk om een keer te zien, minder toeristisch, meer locals en vergane casino-glorie.

Onze laatste dag in Vegas hebben we weer even bij het zwembad doorgebracht en even bij de Cheesecake-factory. We hadden die avond een Groupon voor het Spice Market Buffet in Planet Hollywood. Voor een prikkie gekocht en we mochten daarmee onbeperkt eten én drinken. Dit buffet kenden we nog van ons vorige verblijf in Planet Hollywood en het voelde een beetje als thuiskomen. Helaas moesten we daarvoor wel een uur (!) in de rij staan. Gelukkig werd daardoor ons honger gevoel groter waardoor we daarna als echte Hollanders toe konden slaan. Een aantal Corona's, wijntjes, suikerspinnen, cupcakes, en normale maaltijden later besloten we met een volle buik ons geluk te gaan beproeven in het casino. Wederom was 'het rad' de plek waar het moest gaan gebeuren. Ik liet mijn gevoel spreken en we hadden na 60 dollar verlies een aantal keer geluk, waardoor we al snel weer op winst stonden. En in Planet Hollywood zijn ze niet zo flauw; we kregen ook lekker wat gratis drankjes tijdens het spelen. Wat dat betreft zouden we Planet Hollywoord zo boven Ceasars Palace verkiezen. (Dat belooft wat, Willo en Murjen!) Het was een leuke laatste avond maar net als de vorige keer, waren we best blij dat we de volgende dag de hectiek en hitte in Las Vegas achter ons konden laten.

Gisteren zijn we in een zeer rustig tempo naar Sedona gereden. We zijn begonnen met een ontbijt bij de Shell, onderweg gestopt voor een ijsje bij Snow Cap (de plek waar we drie jaar geleden ook een ijsje hebben gegeten aan route 66) en we hebben even langs de weg gestaan vanwege noodweer. Dat was best scary, het donderde en bliksemde en alle auto's gingen aan de kant van de weg staan. Gelukkig is Pant een verrekes goeie chauff! Een heel stuk van de route die we gisteren hebben gereden, hebben we drie jaar geleden ook gereden. Dat was wel heel speciaal, want je denkt op zo'n moment toch dat je er nooit meer terug komt en here we are again! Sedona staat bekend om de rode rotsformaties en dat zag je gedurende de reis ernaar toe. De omgeving werd steeds 'roder'. Ook in Sedona hebben we weer een enorme kamer, met bubbelbad en open haard. Die open haard is bij de 32 C hier overbodig, maar dat bubbelbad kan geen kwaad. ;) We hebben gisteren bij de Wallmart ook wat lekkere drankjes gekocht dus met een baileys, in een bubbelbad.. Het lijkt wel vakantie!

Vanmorgen zijn we naar Slide Rock State Park gereden, een park met een natuurlijke waterglijbaan. De rotsen zijn daar zo glad dat je eraf kunt glijden en ik ben dan ook een aantal keren gillend onderuit gegaan, tot grote vreugde van mijn geliefde. (ik vond het grappig dat zijn teenslipper stroomafwaarts ging, ook al ben ik hem daarna zelf gaan halen) Het is een park wat natuurlijk geliefd is bij kleine kinderen en bij kinderachtigen, zoals wij. :) Al moet ik er wel bij zeggen dat Sander het niet aangedurft heeft. We zijn al klauterend langs de rivier geklommen en hebben lekker aan het water gerelaxed. Het water was natuurlijk ijskoud, maar ik, bikkel zoals jullie weten, ben uiteindelijk wel 'van de waterglijbaan gegaan'. Flink wat schaafwonden natuurlijk maar dat maakt niet uit, ik ben er vanaf geweest en ik heb het overleefd. Sander heeft wat plaatjes geschoten om dit helden-moment vast te leggen. Het werd steeds bewolkter en rond de middag zijn we weer gegaan. We hebben een kapelletje bezocht vanwaar je uitzicht hebt over Sedona en de rotsen. Erg mooi. Helaas begon het weer flink te regenen en nu zitten we in onze hotelsuite, Sander ligt te dutten, ik zit te typen. Buiten is het inmiddels alweer droog en ik denk dat we zo een plonsje gaan wagen in het zwembad. We blijven hier nog 2 dagen en er staat nog een vistripje op de planning en een flinke wandeling. En verder gaan we gewoon lekker relaxen!

Over een paar daagjes zijn we weer terug met een nieuw verslagje, drollebolletjes! Hou ons op de hoogte van jullie avonturen in het bloedhete Brabant, wij lezen met plezier jullie reacties. Hopelijk hebben jullie weer genoten van dit verhaaltje!

Dikke lebbers van Pant en Naad