De eerste dagen in the US of A :)

Hoi hoi lieve volgelingen,

Helaas hebben we een aantal dagen zonder internetverbinding gezeten, en daarom hebben we jullie niet op de hoogte kunnen houden. Wel heb ik van de eerste dagen een verslag gemaakt. Om jullie niet lastig te vallen met twee enorme verslagen, zal ik eerst het verslag van de eerste dagen posten en morgen of overmorgen het volgende verslag van de afgelopen drie (geweldige) dagen! Dus do not worry; we will be back!

Afgelopen vrijdag was het dan zover; de reis waar we maanden naar uit hebben gekeken ging van start! Het begon allemaal mooi met Maud Dröge die aanbood ons weg te brengen naar Schiphol. Wat is het toch een POEPIE! Wij waren natuurlijk zeer heppie daarmee en we maakten gretig gebruik van dit aanbod. De vliegreis was met Iceland air, een maatschappij die tijdens de vlucht geen eten serveert maar wel (nogal beperkt) drinken. Nadine, planfreak allertijden, was hier natuurlijk op voorbereid en had een koeltasje met salades en ander gezond voedsel meegenomen. Het was even spannend of we hiermee door de bagage-check zouden komen(we moesten onze tas uitpakken en de koeltas laten zien, iehhhh) maar uiteindelijk hebben we lekker zitten schranzen op Rejkjavik Airport. Juist, dat is in Ijsland, daar hadden we onze tussenstop. Daarna nog 7 uur vliegen naar Denver, behoorlijk wat turbulentie gehad, maar we hebben het overleefd!
Het spannendste moment van de hele reis was voor Sander aangebroken: welke auto gaan we krijgen?! De man van Avis liet ons even zweten want hij bleef een behoorlijke tijd weg én we zagen een monsterlijke bak aan komen rijden. Die bleek gelukkig niet voor ons te zijn en hij kwam daarna met de vrolijke boodschap dat we een gratis upgrade kregen naar een SUV (we hadden eigenlijk fullsize gehuurd) omdat ze geen fullsize hadden staan. He wat verveeeeeelend nou! Sander helemaal in zijn nopjes natuurlijk want nu cruisen we in een gangster jeep door de USA. Meer roadtrip kan het niet worden, toch? Lucky us!
Na een aantal gilmomenten voor Nadine (aaaaah we zijn er eindelijk!!!!) zijn we nog wat gaan eten bij de Applebee's. Typische Amerikaanse diner dus goed gesmuld, gezellig geluld en daarna snel naar bed in ons lovely hotelleke.
Na een kingsize ontbijt (bagels, muffins, wafels, fruit, cornflakes, ei + bacon) waren we klaar voor de eerste lange rij-dag. 600 km zouden we af gaan leggen naar Thermopolis, een klein dorpje dat diende als tussenstop voor Yellowstone. Ondanks de swing- en meezingmomenten in de auto en de nodige tussenstops om te chillen en te kanen, was het een lange, redelijk duffe rit. De uitgestrekte grasvlaktes zijn totaal anders dan wat je in Nederland ziet en het is bijzonder dat je honderden kilometers kunt rijden zonder één huis of auto tegen te komen, maar deze dingen gingen na een paar uur toch ook wel vervelen. Dit wisten we van te voren maar toch waren we blij dat we om half 5 eindelijk op plaats van bestemming waren. Wel hebben we ons wederom verbaasd over de eindeloze vriendelijkheid van Amerikanen. We hebben hier binnen drie dagen al meer contact gehad met 'vreemden' dan in Nederland in een jaar. Iedereen spreekt je aan, vraagt hoe het gaat, waar je vandaan komt etc. Er was zelfs een meisje dat, in de rij voor de wc, uit het niets tegen mij zei dat mijn oorbellen zo mooi zijn. Nu is dat natuurlijk niet waar, maar het feit dat ze het zegt is toch best aardig! Dat zou in Nederland niet zo snel gebeuren. Anyway, Thermopolis is een zeer bijzondere plek waar we onze ogen uitgekeken hebben. Het leek wel een oud cowboy-oord met vreemd versierde huizen en uitgestorven straten. Te weird. Ondanks de vreemdheid hebben we toch heerlijk genoten van het Hot Springs State Park, waar we gebadderd hebben in een hete bron. Het water was, je zou het niet verwachten, hot! En het stonk behoorlijk, want het is afkomstig uit een hete bron en daardoor bevat het flink wat zwavel. Weet je niet hoe dat ruikt? Denk dan aan rotte eieren en je bent behoorlijk close. Desalniettemin schijnt het erg therapeutisch te werken dus wij hebben ons eens flink ondergedompeld om er daarna weer goed meurend uit te komen. De rest van de avond hebben we een vreemd luchtje om ons heen geroken maar therapeutisch was het wel en dat telt! :)
De volgende dag op naar Yellowstone, een park waar we hoge verwachtingen van hadden. Onderweg een tussenstop gemaakt in Cody, wederom een echt cowboy stadje en hometown van Buffalo Bill. Omdat wij ook een Bill kennen en haar ontzettend waarderen, hebben we een kleine fotoshoot gehouden bij Buffalo Bill's standbeeld. Op die manier hebben we Bill (de beeb) toch een beetje bij ons. In Cody ook even geluncht en ons, net als op de vorige Amerika reis, wederom verbaasd over de zakjes chips die je bij ieder broodje krijgt. Sander bestelde een broodje tonijn, HOPPATEEEEE meteen een zakje chips ernaast. Bij een bakkerij!!!! Chips wordt hier gegeten alsof het een gezond aardappelgerecht is; je kunt bij het avondeten zelfs kiezen of je friet, aardappels of chips wilt. Excuse me?!
Tot zover onze verbazing. De tocht werd vervolgd naar Yellowstone, de route werd steeds prachtiger. Gebergtes, enorme meren, en schitterende uitzichten wisselden elkaar af. We hebben flink wat plaatjes geschoten. Ook in Yellowstone is de rotte eier-lucht, door alle thermische activiteit, pertinent aanwezig. We beginnen het bijna lekker te vinden. In de namiddag hebben we een skonne wandeling gedaan maar deze werd overschaduwd door angstgevoelens bij Nadine. (en heus ook wel bij Sander). Yellowstone is namelijk een park waarin behoorlijk wat beren leven en als die opduiken kun je het wel schudden. Tenzij je bearspray bij je hebt, wat wij natuurlijk niet hadden. De wandeling bleek door een bos te gaan. Harstikke mooi, maar waar wij op onze vorige reis nooit alleen waren, waren wij tijdens deze wandeling steeds met z'n 2e. En das best scary als je weet dat er ieder moment een beer tevoorschijn kan springen om je op te eten. Oké ik overdrijf. Maar toch, het was best eng. Het schijnt beren af te schrikken als je veel lawaai maakt. Dus uiteindelijk maar mijn hippe muziek op de iphone aangezet en snelwandelen maar! De wandeling die normaal gesproken 1,5 uur duurt, heeft voor ons 50 minuten geduurd. Dat zegt wel genoeg denk ik. Morgen maar even bear spray halen (en Sander wil een geweer kopen) en gaan wandelen in gebieden waar meer mensen wandelen hihi.
Na de wandeling hebben we nog de mud volcano area bekeken, meren met vreemde kleuren die pruttelden, kookten en waar flink wat stoom uit kwam. Heel bijzonder om te zien en waarschijnlijk gaan we dat soort vulkanische activiteit nog veel meer zien in dit park. Op de weg naar Canyon Village (ons verblijf), zagen we ook nog een flinke bizon lopen. Heel relax kwam ie op ons af en we hebben snel een plaatje geschoten. Wat een vreemde beesten maar zeer vet om te zien! Gelukkig hebben we nog twee volle dagen in dit unieke park, genieten dus! Morgen gaan we wildlife spotten (hopelijk) en de rest van het park verkennen.

Nou humanen, jullie kennen me inmiddels, ik praat teveel. Dus ik ga er nu snel een eind aan breien. Hoop dat jullie van mn verhaal genoten hebben en dat alles goed gaat met jullie! We houden jullie op de hoogte. Tot later konijntjes!
Liefs, Sander en Naad