Death Valley- Lee Vining- Yosemite

Hi,

How are you doing? Even een verhaalopener zoals wij in iedere winkel en in ieder hotel, eigenlijk door iedereen, begroet worden. Het is niet zo dat mensen wachten tot je antwoord geeft op de vraagt: 'How are you doing?' Daar zijn we ook pas sinds een aantal dagen achter, in het begin van deze wonderlijke reis wilden we nog beleefd antwoord geven op die vraag: 'Fine thanks. How are you?' Maar dat schijnt helemaal niet gepast te zijn. Daarbij komt dat de mensen die je de vraag gesteld hebben vaak al verder gelopen zijn. Dus nu zeggen we gewoon: 'Hi'. Scheelt je wat tijd en dat is blijkbaar het gebruik hier. Weer wat geleerd.

We zijn weer een vijftal dagen verder en zoals verwacht ook weer heel wat avontuurtjes hier in het Wilde Westen. Zondag hebben we Holland-Spanje gekeken in een bar in Vegas. Errug spannend, jammergenoeg was 80% van de mensen aan de bar voor Spanje dus toen de tegengoal viel was het des te zuur voor ons. Na afloop van de match zijn we maar snel gegaan. Op de reis naar Death Valley zijn we nog even gestopt bij de outlet om schoenen te halen voor een babe at home, en daarna op naar de UBERHITTE! Gelukkig was het door al die 'vertragingen' al laat op de dag en daardoor kwamen we pas rond half 6 aan in Death Valley. Death Valley ligt onder zeeniveau (erg laag dus) en daarom kan er ook geen enkele plant groeien. De enorme hitte was toen wij aankwamen al gezakt, maar dat nam niet weg dat het nog steeds zo rond de 40 graden was. We zijn maar bij één viewpoint uitgestapt omdat we eigenlijk gewoon geirriteerd raakten door de hitte. Het was mooi om te zien maar de warmte maakte het voor ons een stuk minder prettig en we wilden eigenlijk gewoon zo snel mogelijk door naar het hotel (in het park, dus net zo hot). We wisten van te voren al dat het hotel (Panamint Springs Resort) niet 'je-van-het' zou zijn, maar dat was op z'n zachtst uitgedrukt. We hadden een mini hokje zonder airco. In plaats van een airco was er een soort van afzuigsysteem tegen het plafond gemonteerd dat meer lawaai dan koelte bracht. Verder geen vieze beesten gespot dus dat viel mee. Het hotel was midden in de woestijn en de enige eetgelegenheid in de buurt was het restaurant dat bij het hotel lag. Weinig keuze dus en onze hotelkamer beloofde niet veel goeds.. Allereerst werden we alleraardigst begroet door een chickie achter de bar, ahum. Smijten met menukaarten en niet vragen naar wat we willen drinken was het allereerste minpuntje. We kregen gewoon water voorgeschoteld, kraanwater wel te verstaan en dat smaakt hier toch echt anders dan in Nederland. Het raam waaraan we zaten was drie eeuwen geleden voor het laatst gepoetst en de scheur in het raam was dichtgeplakt met ducktape. Het restaurant was verder bomvol, niet met mensen maar met ongedierte. Wij werden geplaatst aan een tafeltje lekker dicht bij de ´airco´, die overigens niet meer werkte; de airco diende inmiddels als huis voor de plaatselijke torren, mieren, vliegen en muggen. Erg gezellig als dat gezelschap aan en op tafel! Het eten was verder redelijk maar hier komen we sowieso nooit meer terug. Het hotel claimde al vanaf 2006 bezig te zijn met een grote renovatie..HMM niks van gemerkt.

De volgende dag waren we dus ontzettend gelukkig dat we dit hotel en deze hitte achter ons mochten laten. Lee Vining stond op de route, een klein plaatsje dat voor ons diende als tussenstop voor Yosemite. Voordat we naar ons hotel gereden zijn, zijn we eerst doorgereden naar het spookstadje Bodie. Dit stadje was al vanaf 1960 niet meer bewoond, de mensen zijn hieruit weg getrokken omdat er geen goud meer te vinden was. Sandero zag dit bezoekje aan Bodie wel zitten: hij zou nog wel wat resterend goud vinden. Zijn speurtocht was grondig maar het is hem niet gelukt. Des al niettemin was het bezoek aan Bodie echt vet, het was een klein stadje met houten huizen, kerkjes, scholen, begraafplaatsen etc. Zelfs het interieur was nog authentiek, alleen niet meer helemaal up to date natuurlijk. (wie gebruikt er tegenwoordig nou nog een naaimachine?!;)) Na Bodie hebben we ingecheckt bij ons motelleke, niks bijzonders, en 's avonds zijn we naar Mono Lake gereden. Dat is een enorm meer waaruit, door de grote hoeveelheid calcium, tufa's ontstaan. Dat zijn een soort van vreemde rotsblokken. Overdag lijkt het meer net een spiegel, je kunt er de wolken gewoon in zien. Daarnaast stikt het er van de zee-meeuw-look-a-likes. We weten de naam van de vogels even niet, maar we hebben er in ieder geval veel lol om gehad. We hadden een heel picknick idee; een handdoek meegebracht om op de zitten en Pant had een zak popcorn bij om van te smikkelen. Hij vond het wel geinig om met die popcorn te spiegelen. Totdat hij ineens van alle kanten omcirkeld werd door zeemeeuw-achtigen, zowel op het land als in de lucht. Ik kreeg het spaans benauwd en moest meteen aan de thriller film 'Birds' denken. We zijn met een rotgang naar de auto gerend maar ook hier liet één betreffende meeuw ons niet met rust. Hij hunkerde naar zo'n popcorntje en sprong in alle brutaliteit gewoon op onze voorruit!!! Toen zijn we maar een eind verderop gaan staan met de auto en daar hebben we veilig en romantisch de zonsondergang bekeken. Het was echt prachtig, de foto's spreken voor zich.

Lee Vining was dan wel een kleine tussenstop maar het was een fijne afwisseling. De dag erop stond Yosemite op het programma, een national park waarvan we heel veel goede verhalen hadden gehoord en dus ook veel van verwachtten. De reis ging via de hoogst gelegen weg in de VS en dat betekende zelfs bergen met sneeuw! Best wel vreemd aangezien we de dag ervoor nog in extreme hitte verkeerden. We reden langs alpenweides, rivieren, bergen, het landschap wisselde continu. Het was wel duidelijk dat dit een groener park was dan alle rode rotsachtige parken die we in het begin gezien hebben. Ons verblijf deze twee dagen zou in een tent zijn, inderdaad niet de luxe die we gewend waren maar de locatie van deze tent was wel ongelofelijk; midden in de vallei! Dat was natuurlijk priceless. We hadden er een persoonlijke bearlocker bij, een kluisje waar we al ons eten en geurende spullekes in moesten stoppen. 's Nachts liepen er namelijk beren rond in de vallei, op zoek naar voedsel. Er was deze week nog een auto opengebroken waarin een leeg zakje chips lag, zo werd ons verteld. Klinkt goed, ahum. Aangezien wij onze Dodge en tent graag heel hielden, stopten wij braaf al ons geurend spul in de bearlocker. Die eerste middag hebben we meteen de geweldigste wandeling tot nu toe gedaan; de mist trail. Deze wandeling was behoorlijk steil maar onze, inmiddels goed getrainde, bergkuiten konden dat wel handelen. Je kon er voor kiezen om onder de waterval te eindigen (op een brug) maar je kon er ook voor kiezen om een 600 treden tellende trap op te gaan om naar de top van de waterval te klimmen. Ik hoef jullie natuurlijk niet te vertellen dat wij voor optie 2 gegaan zijn. En natuurlijk heet de wandeling niet voor niks: MIST trail. Bij deze wandeling klom je eigenlijk langs de waterval af en omdat het zo waaide werden we flink nat. Het was een hele bijzondere wandeling en ervaring en we voelden ons echte bikkels bij het bereiken van de top. Wij waren blij dat we aan de afdaling konden beginnen, maar dat viel tegen. Uiteindelijk blijkt stijgen prettiger te zijn voor de knietjes dan flink afdalen. Na 3,5 uur wandelen hebben we een goeie hotdog erin gejast en na een shower in het toiletgebouw (dat vindt Pant zo leuk ;)) zijn we lekker gaan pitten.

De volgende dag zijn we naar Glacier Point gereden, dat is het mooiste uitzichtpunt van het park. Bij dat punt beginnen nog een aantal wandelingen en daarvan hebben wij er ook één gedaan, de wandeling Sentinel Dome. Daarbij liepen we eerst een stuk door het bos richting een enorme granieten puist. (de Sentinel Dome, duhhh) Pant geloofde natuurlijk niet dat wij deze puist zouden gaan bedwingen, maar omdat ik al gelezen had dat we een spectaculaire view van 360 graden zouden hebben (en waar kan dat anders dan op de top van een berg) durfde ik de weddenschap met hem wel aan. Uiteindelijk ben ik 10 euro rijker want JA, we hebben op de top van de Sentinel Dome gestaan. Het uitzicht was schitterend, we konden zo over heel Yosemite kijken. Ik denk dat het park onderhand net zo groot is als heel Nederland btw. Na deze wandeling zijn we terug gereden naar de Vallei en onderweg kwamen we een opstopping van auto's tegen langs de weg. Wat bleek, er was een beer gespot in het bos! Die kans is echt 1 op 1000, ondanks dat er zoveel beren in het park wonen. Dus wij als gekken uit de Dogde gejumt, fotocamera erbij gepakt en ons achter een boom verscholen. De beer en zijn twee baby beren (ja, het was echt UNIEK!) zaten op nog geen 10 meter afstand van ons een boom te onderzoeken. Sander, schuwt niks of niemand, wrong zich in allerlei bochten om maar een mooie picca te kunnen maken van deze bruine beren. Wow, dat wij dit mee mochten maken. Het leek alsof de beren ons niet eens op merkten, hoewel ze wel steeds dieper het bos in liepen. Na een 25 minuten foto's klikken verdwenen de beren uit ons zicht, maar wij waren helemaal blij. Dat wij dit mee maakten was echt bijzonder!!
In de late namiddags hebben we aan de rivier gelegen op ons handdoekje en dat was ook wel effe relax. Na een behoorlijk avondmaal en een mooie zonsondergang zijn we in onze tent in een diepe slaap gevallen. Wat een ervaringen in dit bjoe-tie-foel park!!

Vanmorgen wilden we via de zuidingang het park verlaten zodat we nog langs de reuze Seqoia-bomen zouden komen. Dat zijn enorme bomen met soms wel een diameter van 9 meter! Daar kun je met je auto gewoon omheen en doorheen rijden (als dat zou mogen). Dat leek ons wel wat. Helaas hadden we flink wat verkeersopstoppingen op de weg er naar toe en uiteindelijk hadden we zo'n 1,5 uur vertraging. Daar baalden we wel van want we verheugden ons ook op San Francisco.. Uiteindelijk zijn we maar heel eventjes bij de reuzebomen geweest, vooral omdat we daarna nog zo ver moesten rijden. De bomen waren wel indrukwekkend om te zien maar ik denk dat ik er niet heen was gegaan als ik geweten had dat het zoveel vertraging op zou leveren.
De weg naar San Francisco was lang en we reden pas om 6 uur 's avonds over de Bay Bridge. Dat was wel echt een mooi gezicht! Ons hotelleke is klein en knus en we zitten midden in de city. Ik heb het idee dat we deze stad echt zeeeer leuk zullen gaan vinden, er hangt een hele leuke sfeer en het is hier niet zo warm. Ik had het bij het eten net zelfs koud!! Nou, dat mag ook in de krant hier. Morgen gaan we met het openbaar vervoer de stad verkennen en overmorgen gaan we over de Golden Gate Bridge fietsen..Kan Pant zijn tour-skillz showen, want het schijnt dat ze hier heel erg raar op kijken als je al kunt fietsen haha. Laat die helmen maar zitten, wij zijn pro's!

Het is voor ons nog maar een klein weekje en dat zit het er alweer op! De tijd is voorbij gevlogen maar we hebben van iedere minuut genoten.

Hou ons op de hoogte van jullie avonturen, en tot snel maar weer peeeepz!

Dikke kussels van Sandero & Nadjebal